Resurrection in Kitchen!

It was nothing but a usual grocery shopping day. I was at Lulu Hypermarket, a place where people from the state of Kerala, perhaps spent a considerable percentage of their time in life to pick up groceries and other household items.

I was at an area in the store where emotions had no role to play. But that was not the case for me. Especially when I am at the vegetables section and every time I walk past the aisle where they placed cabbages, I could hear the entire world laughing at me. The incident that triggered this emotional roller coaster in my mind happened a few years ago.

It was a summer vacation time. I was alone in Dubai and my family had gone back home to India. The culinary scientist in me decided to prepare a typical Kerala dish made of cabbage and coconut. It was supposed to be one of the simplest recipes that could be achieved by even the least of the chefs. I did exactly that.

The dish was ready soon, and I was absolutely delighted with the master chef in me who could give life to such wonderful creations. Alas! There was no one to testify that. Nevertheless, destiny had other plans. Before I closed the pan in which the cabbage dish was made, I decided to apply the spirit of a true-to-heart experimental personality.

I did not even think twice before I took half a sliced lemon and squeezed the entire content of that pure sourness into the heavenly dish I just finished preparing. Needless to say, it didn’t occur to me to experiment with a smaller quantity. Instead, I applied the lemon all over the dish! It was time to taste the most unique cabbage preparation in the world. My taste buds tingled with flavours that are unknown to mankind. It indeed was unique in all respects. All what it took was less than a fraction of a second for the whole serving to swiftly find its way to the trash can. It was a disaster to say the least.

To be true to my most innocent self, I promptly narrated the whole story to my family. Instead of pats of empathy and hugs of consolation, I was a victim of the most ruthless form of cynicism that I became the epitome of someone who belonged to a space farthest from the kitchen.

All these and more from the deepest trenches of my painful memories from the past came marching back when I saw a cabbage looking at me from a rack of Lulu that day. The wounded, but not dead warrior I am, rose up from the predicted doom by the world around me. I grabbed a beautiful looking cabbage weighing about a kilogram and promptly headed home with a steely determination to prove to the universe what it really meant to be a master chef.

I reached home and in no time one of the best cabbage dishes was ready. The other great chef at home even certified it as perfect. I have lived my dream. My disturbed spirit now experiences an unparalleled bliss.

Moral of the story: Be it home or office, make mistakes, take on all the rubbish that come your way, but ensure that you live another day to prove to the world your true worth!

 

ചിരിയുടെ നോവ്

ഞാൻ വെട്ടി ഒരുക്കിയ കാനനം നിനക്ക് നടവരമ്പുകൾ ആയി, 

കല്ലും മുള്ളും നിറഞ്ഞ പാതകളിൽ നിനക്കായി ഞാൻ മെതിയടികളായി. 

എന്റെ കയ്യിൻ തഴമ്പുകൾ നിന്റെ കൈകളെ മൃദുലമാക്കി, 

ആ കൈകൾ കൊണ്ട് നിന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മൃദുമേനിയിൽ നീ തലോടി. 

നീ മഴ നനഞ്ഞു കുളിരാതിരിക്കാൻ കുടയായി നീ എന്നെ ചൂടി, 

കത്തിയെരിയുന്ന ജീവിതത്തിലെ മീനമാസങ്ങളിൽ തൊണ്ട വരണ്ടപ്പോഴും, 

ഞാൻ ബാക്കി വെച്ച വെള്ളം നിനക്ക് ദാഹശമനി ആയി. 

അങ്ങനെ അങ്ങനെ അങ്ങനെ ഞാൻ കരുതിവച്ച പലതും നിന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ സ്ഥിരനിക്ഷേപങ്ങൾ ആയി. 

എങ്കിലും പഴുത്തിലകൾ വീഴുമ്പോൾ പച്ചിലകൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും, 

ഒരു നാൾ മാഞ്ഞുപോകുമെന്ന് അറിയാതെയുള്ള ചിരി...

ഏട്ടത്തി പ്രാവ്

തൊണ്ണൂറുകളുടെ അവസാനം, കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ 1997 ജനുവരി മാസം. ചങ്ങനാശ്ശേരി എന്ന പുരാതന നഗരത്തിലെ പ്രശസ്തമായ കലാലയങ്ങളിൽ ഒന്നായ SB കോളേജിൽ പ്രീഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുന്ന കാലം. പത്തു വർഷക്കാലത്തെ സ്കൂൾ ജീവിതത്തിനു ശേഷം കലാലയ ജീവിതം എന്ന സവിശേഷമായ ആനന്ദം അനുഭവിച്ചു പോന്നിരുന്ന നാളുകൾ. 

ഈ സമയത്താണ് മലയാള സിനിമയിൽ ഒരു മഹാത്ഭുതം സംഭവിക്കുന്നത്. അനിയത്തിപ്രാവ് എന്ന പേരിൽ ഒരു സിനിമ പുറത്തിറങ്ങി. തരളിതമായ വികാരങ്ങൾ ഏറ്റവും ഭംഗിയായി പ്രേക്ഷക മനസ്സിൽ ഉണർത്തിയ സിനിമയായിരുന്നു അത്. അതോടൊപ്പം ഇന്ന് കേരളം ഭയന്നു വിറക്കുന്ന ലഹരിയുടെ മറ്റൊരു രൂപവും അന്ന് കാണാൻ സാധിച്ചു. ഭയം എന്ന വികാരത്തിന് പകരം പ്രേമം എന്ന വികാരത്തിന് കേരളം അടിമപ്പെട്ടു. അക്കാലത്ത് ജീവിച്ചിരുന്ന ഒട്ടുമിക്ക യുവ മനസ്സുകളെയും ആൺ പെൺ വ്യത്യാസമില്ലാതെ, മാസ്മരികമായ സൗന്ദര്യത്തിലൂടെയും ചടുലമായ നൃത്തച്ചുവടുകൾ കൊണ്ടും വെള്ളിത്തിരയുടെ മാന്ത്രിക ലഹരിക്ക് അടിമപ്പെടുത്തിയ ഒരു യുവ നടൻ ജനിച്ചു. പേര് കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ അഥവാ മലയാളികളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ചാക്കോച്ചൻ. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ ചെറുപ്പക്കാരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ ഇത്രയേറെ പ്രേമത്തിന്റെ വികാരങ്ങൾ മുളപ്പിച്ച ഒരു നടൻ ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഉത്തരം മറ്റൊന്നാവില്ല.

ചങ്ങനാശ്ശേരിയിൽ ഏഡൻസ് എന്ന പേരിൽ എൻറെ അപ്പൻ ഒരു ഐസ്ക്രീം പാർലർ തുടങ്ങിയിട്ട് ഏകദേശം 5 വർഷമായിരുന്നു. അനിയത്തിപ്രാവിന് മുമ്പ് പ്രീഡിഗ്രി കാലഘട്ടത്തിൽ ചാക്കോച്ചൻ പഠിച്ചിരുന്നത് SB കോളേജിൽ തന്നെയായിരുന്നു. അന്ന് കൂടെ പഠിച്ച സുഹൃത്തുക്കളെ കാണാനായി ഒരു ദിവസം ചാക്കോച്ചൻ ഏഡൻസിലെത്തി. അനിയത്തിപ്രാവിന്റെ റിലീസിന് ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആയിരുന്നു അത്. കേരളം ചാക്കോച്ചനെ അറിഞ്ഞ് വരുന്നതേയുള്ളൂ. ചാക്കോച്ചൻ എത്തി, സുഹൃത്തുക്കളുമായി സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി.

അപ്പോഴാണ് കുറച്ചപ്പുറത്ത് മാറി ഒരു ടേബിളിൽ നാലഞ്ച് യുവ സുന്ദരികൾ ഇരിക്കുന്നത് ചാക്കോച്ചൻ കാണുന്നത്. അനിയത്തിപ്രാവിന്റെ ഷൂട്ടിംഗ് സമയത്ത് എടുത്ത ഫോട്ടോസ് അടങ്ങിയ രണ്ടുമൂന്ന് ആൽബങ്ങളുമായി ആ പെൺകുട്ടികളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. അവിടെ ചെന്ന് അവർക്ക് ആൽബം കൊടുത്തുകൊണ്ട് എല്ലാവരെയും മയക്കുന്ന ആ ചിരിയും ചിരിച്ചു അവിടെ നിന്നു. കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു കുട്ടി ആൽബം മറിച്ച് നോക്കി വിടർന്ന് മിഴികളോടുകൂടി ചാക്കോച്ചന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു:

'ഈ ഫോട്ടോയിലെ എല്ലാവരെയും ഞങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലായി. പക്ഷേ താനാരാ?'

ഇന്ന്, അനിയത്തിപ്രാവ് ഇറങ്ങി 28 വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ചാക്കോച്ചൻ ഒരിക്കൽ കൂടി ആ പെൺകുട്ടിയെ കണ്ടുമുട്ടുകയാണെങ്കിൽ എന്തായിരിക്കും ആ കുട്ടിക്ക് പറയാനുണ്ടാവുക!

Professor Drumstick – Mentorship Lessons

It was the second anniversary of my dad’s passing last month. I was speaking to mom, and she recollected an incident related to him and a drumstick plant he nurtured while he was around but never bore any fruits till last month.

Dad used to take care of the plant as if it was his child and watered it daily. He even gave timely manure which promptly let the plant grow tall and branch out beautifully. But for some reason the plant never flowered nor gave any fruits. My mom knew what the issue was and told him not to water daily since drumstick is a drought friendly plant. Dad never stopped and continued with his ritual till his last days.

After his passing, the drumstick plant was finally left to fend for itself. On the second anniversary of my dad, as though the plant wanted to celebrate the freedom, it flowered big time and subsequently all the flowers turned into fruits as well.

As soon as mom finished narrating the story, I couldn’t help but think about many of us who go through a similar situation in life. No, I am not talking about the experience with plants, instead our experience with being a mentee or a mentor.

Many of us who had a mentor in our life most likely would have experienced mentorship in one of the two ways. In the first case, we may be blessed with a mentor who usually has a larger-than-life image in our mind helps us to understand the aspects of what we are being mentored and scale up so that we can handle things ourselves. The latter is when a similar larger-than-life mentor remains that forever though while helping you to understand the nuances of mentorship, rarely allows you to scale up beyond your current capabilities.

The first kind of mentor is the ideal one who believes in you and trusts you to deliver independently after a while even when they are not around. Just the way the drumstick plant would have felt after my dad was gone. While the second kind of mentor accidentally or otherwise, limits the true potential of their mentee, and the mentee ends up with a growth that seems quite commendable, but after a point reaches a stagnation and does not yield any results whatsoever. Just the way the drumstick plant was when it was being watered daily. This is nothing but patronizing and not mentoring.

Now I have a question each for all the mentees and mentors out there. If you are a mentor, ask yourself what kind of mentorship school do you belong to? Do you truly nurture your mentees and allow them to come out in flying colours or are you the kind that stops their growth thinking that they are not ready yet for the world? Believe me, if you are a good mentor, your mentee will be ready to fly out provided you cut the rope that holds them back. Try it out once and you will be surprised to see the results for yourself.

The question to the mentees is trickier. Do you feel yourself being stifled by your mentor and not being allowed enough freedom to do what you would experiment based on your learning? If so, you now have a responsibility to clearly articulate that to your mentor. Most of the mentors will understand. Else find the courage to break-free from the shackles of such patronizing mentorship and push your boundaries with a never-before tried courage so that you will realize sky is not the limit.

While I know it is a thin line that differentiates the two types of mentorships, my earnest wish to all mentors and mentees out there is to listen to your hearts and do what is right!  

സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മുരിങ്ങ

ബാങ്ക് ഉദ്യോഗത്തിൽ നിന്ന് വിരമിച്ച് ഏകദേശം ഒരു ദശാബ്ദ കാലം മറ്റുപല തിരക്കുകളുമായി അപ്പൻ നല്ല ഓട്ടത്തിലായിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കയാണ് സ്വതവേ താല്പര്യമുള്ള കൃഷിയുടെ ലോകത്തേക്ക് കൂടുതൽ കടന്നാലോ എന്നൊരു ചിന്ത ഉണ്ടായത്. അതിന് ബലം കിട്ടാനായി ഒരു ചെറിയ വസ്തു വീടിനടുത്ത് തന്നെ മേടിച്ചു. അവിടെ നിലമൊരുക്കി പലതരത്തിലുള്ള പച്ചക്കറികളും പഴവർഗങ്ങളും നട്ടുപിടിപ്പിച്ചു. ആ കൂട്ടത്തിൽ ആ വസ്തുവിന്റെ ഒത്ത നടുക്കായി ഒരു മുരിങ്ങ ചെടിയും നട്ടിരുന്നു.

ദിവസവും എല്ലാ ചെടികളെയും സ്വന്തം മക്കളെ എന്നപോലെ അപ്പൻ നോക്കി. വളമിടലും വെള്ളം ഒഴിക്കലും എല്ലാം തകൃതിയായി നടന്നു. ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായി ചെടികളൊക്കെ തന്നെ പൂക്കളും കായ്കളും നൽകി അപ്പൻറെ ഉദ്യമത്തെ അനുഗ്രഹിച്ചു.

എല്ലാ ചെടികളും നന്നായി വന്നപ്പോഴും മുരിങ്ങ മാത്രം പൂവിട്ടില്ല, കായും തന്നില്ല. അപ്പൻ വളമിടലും വെള്ളം ഒഴിക്കലും തുടർന്ന് പോന്നു. സ്ഥിരമായി മുരിങ്ങയ്ക്ക് വെള്ളമൊഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന അപ്പനോട് അമ്മ പറഞ്ഞു 'ഡാഡി, മുരിങ്ങയ്ക്ക് ഇത്രയും വെള്ളം ആവശ്യമില്ല അതിനെ കുറച്ച് കാലം വെറുതെ വിട്. അപ്പൊ പൂക്കുകയും ചെയ്യും, കായും ഉണ്ടാവും'.

സ്വാഭാവികമായും അപ്പൻ അത് കേട്ടില്ല. മുരിങ്ങ തുടർന്നും വെള്ളം കുടിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. അങ്ങനെ ഏകദേശം മൂന്ന് നാല് വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. മുരിങ്ങ ഒരു മാറ്റവും ഇല്ലാതെ നിന്നു.

ഇതിനിടയ്ക്ക് സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ഒരു അത്യാവശ്യ വേക്കൻസി വന്നപ്പോൾ ദൈവം തമ്പുരാൻ ആളയച്ച് അപ്പനെ അങ്ങ് വിളിച്ചുകൊണ്ട് പോയി. പിന്നെ രണ്ടു കൊല്ലക്കാലം മുരിങ്ങ ശരിക്കും പട്ടിണിയിലായിരുന്നു.

അപ്പൻ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ചെന്നതിന്റെ രണ്ടാം വാർഷികം ആഘോഷിക്കാൻ എന്നവണ്ണം ഈ വർഷം കഴിഞ്ഞ മാസം മുരിങ്ങ തകർത്തു പൂത്തു. ഒന്നാന്തരമായി പൂക്കളെല്ലാം കായ് ആവുകയും ചെയ്തു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഈ മാസം എൻറെ മറ്റൊരു പിറന്നാൾ വന്നു ചേർന്നു. എല്ലാ കൊല്ലവും പിറന്നാളിന്റെ അന്ന് വെളുപ്പിനെ കോഴി കൂവുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ അപ്പൻറെ ഒരു ഫോൺകോൾ വരുമായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു വർഷമായി പിറന്നാളിന്റെ അന്ന് ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നതും എന്നാൽ കിട്ടില്ല എന്ന് അറിയാമായിരുന്നതും മറ്റൊന്നായിരുന്നില്ല.

അപ്പോഴാണ് നാട്ടിൽ നിന്ന് ഒരു കസിൻ ചേച്ചി ദുബായിലുള്ള മകളുടെ അടുക്കൽ എത്തിയ കാര്യം അറിഞ്ഞത്. എൻറെ പിറന്നാളിന്റെ അന്ന് കാണാമെന്ന് അവർ പറയുകയും ചെയ്തു. അന്നത്തെ ഓഫീസ് തിരക്കുകൾ എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് വൈകുന്നേരം ഞങ്ങളെല്ലാവരും ഒന്നിച്ചുകൂടി. അവർ കൊണ്ടുവന്ന ഒരു പിറന്നാൾ കേക്ക് മുറിച്ച് മധുരം പങ്കിട്ട് കുറേക്കാലം കൂടി എല്ലാവരെയും കണ്ടതിന്റെ സന്തോഷവും ഒക്കെ ആയി വളരെ ഭംഗിയുള്ള ഒരു പിറന്നാൾ ആഘോഷം നടന്നു. എല്ലാം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചേച്ചി എൻറെ കയ്യിൽ ഒരു കവർ തന്നിട്ട് പറഞ്ഞു, 'ഇത് നിൻറെ മമ്മി തന്നു വിട്ടതാണ്. എന്താണെന്ന് തുറന്നു നോക്ക്.'

എന്റെ നാല്പത്തിനാലു വർഷത്തെ പിറന്നാൾ സമ്മാനങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഏറ്റവും വിലമതിക്കാനാവാത്ത ഒരു സമ്മാനമായിരുന്നു ആ കവറിൽ. വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് അപ്പൻ വച്ചുപിടിപ്പിച്ച മുരിങ്ങ ചെടിയിൽ ഉണ്ടായ അഞ്ചാറു കായ്ക്കൾ. അപ്പൻ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ചെന്ന് രണ്ട് വർഷത്തിനുശേഷം അവിടുന്ന് അയച്ചുതന്നത് പോലെ.

ഞാനാ കവർ അടച്ചുവച്ചതും അപ്പൻറെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു.

പെട്ടെന്ന് അവിടെ ഒരു അശരീരി മുഴങ്ങിയത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി, 'ഇപ്പോഴെങ്കിലും മനസ്സിലായോ ഞാൻ വെള്ളമൊഴിച്ചതിന്റെ ഗുണം?'

അപ്പൻ സ്വർഗ്ഗത്തിലും അപ്പൻ തന്നെ. ഒരു മാറ്റവും ഇല്ല!

Birthday Special

I walked into the office in the morning and sat at my desk which is right next to one of my senior colleagues in the team who I truly admire for his knowledge, ability and the seamless way by which he handles every possible situation related to stakeholder management to complex problem solving. 

It was my birthday today, but he forgot about it. Just before wishes started pouring in the common office groups online, which would have alerted him, another colleague of mine walked past and wished me. That is when it clicked for my senior and he promptly wished me as well. When he got to know that the magical number for the day is forty-four, he made a statement, ‘Wow! You are in your mid-forties inching closer to fifty’. The immediate response that came out of me was, ‘Not really, I am still in my early forties and a long way to go before fifty!’

While the exchange of words was just an act of communication, I truly felt there was something more to it. Age is just another number, the final count of which will never be known to us. But every birthday serves as a wonderful reminder. How much ever busy we are or how fast we run to get more clients for our business or how many more zeroes get added to our back account, all these will cease to hold any value, if we end up as a picture framed on a wall and our loved ones have nothing to remember about us which could bring a smile on their face.

Career is important, but remind ourselves to live our life fully and ensure that our highest priority always remains as our loved ones!

 

Power of Unknown

Last weekend, Ryan, my son, came up with a suggestion for a game we never played before. It quite a simple one in fact. All what we had to do, was to recollect names of movies we know. There were no rules other than limiting the movies to a specific industry, for example, South Indian movies only. Since it was a random recollection of movie names, I thought it was going to be quite simple. But as soon as the game started, realization dawned on me that it wasn’t that easy.

As the game progressed, even the names of some of the greatest movies I had watched somehow eluded me. It was quite a strain on my brain to dig deeper and recollect some of the well-known movie names from the past. Not that, the more recent ones were easy to remember. They were equally challenging. Nevertheless, we kept playing and had a good time.

Next day, Mia, my daughter came up with an improvement to this game. She suggested playing the same game, but instead of movie names, it will be characters from movies and TV shows. My first reaction was that it was going to be a boring game. What was the point in stating the character names randomly? I was certain that we will be playing only for a few minutes, and we would switch back to the original version of the game.

The game started. One by one, the character names started coming out. That was when magic struck! Each of the characters identified not just became a part of our game, but literally started doing a parade in our minds. We were living through the movie scenes with the character and many times were overwhelmed with the emotional outbursts.

We laughed our hearts out recollecting some of the comedy scenes played by the characters. Happiness gave way to fear when characters from horror movies took centre stage. Excitement, Amusement, Gratitude, Pride, Anticipation, what not?! It was an avalanche of emotions that took us through an awesome journey as the game progressed. Little did I anticipate a seemingly simple game providing us with truckloads of entertainment. Both the games were a huge hit in our family!

A quick thought flashed my mind. Isn’t this exactly what happens in our workspace? Sometimes we are offered a new piece of work. Without any hesitation, we assume that the work is not going to be interesting. More than once, I have personally experienced, how exciting the new work is after a few days of committing to it.

Being unprejudiced is not an easy human nature. While it is quite a challenge to overcome this trait, the least we could do is to try and give a chance to the unknown. Who knows, we may be pleasantly surprised by the power of emotions that get kicked in with the unknown. You may even end up thinking, why you didn’t do this much earlier.

So next time, we get presented with an opportunity, let us embrace the power of unknown and surrender ourselves to the mystery and tell inertia to take a hike!

PS: I strongly recommend exploring the above, both in your family and workspace. If you find it amusing and want to thank my kids, do let me know. Rest assured, I shall pass on the compliments to Ryan & Mia.

എൻറെ ഹിമവാൻ

ചക്രവാളങ്ങൾ ചുട്ടെരിക്കുമൊരു ചുവപ്പു ഗോളം

അവൻറെ പോലും കണ്ണ് കെട്ടും ഒരു പ്രഭാപൂരം നീ.

ഹിമാലയത്തോളം എത്തുമായിരുന്നൊരാ ജീവിത നൗക നീ

സഹ്യന്റെ പാദാന്തികത്തിൽ വച്ച് വരിഞ്ഞ് കെട്ടി.

സ്വം എന്ന വാക്കിനർത്ഥം അറിയുമ്പോഴും

അഹം ഏതുമേ ഇല്ലാത്ത ഭാവം എന്നും.

ഒന്നുമില്ലായ്മയിൽ ഉരുകി തീരുമായിരുന്ന നീ

ഉള്ളായ്മകൾ കൊണ്ട് കോട്ടകൾ പടുത്തുയർത്തി.

ഗിരിശൃംഗങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി നിൻറെ മുന്നിൽ തല കുമ്പിടുമ്പോഴും

ശരണം വിളികൾ ഒന്നുപോലും ഉത്തരം കിട്ടാതെ ഒടുങ്ങിയിരുന്നില്ല.

ഇന്നെൻറെ ഓർമ്മകളിൽ ഹിമവാനെക്കാൾ വലുതായി നിൽക്കുന്ന നിനക്ക്, പേരൊന്ന് മാത്രം.

അച്ഛൻ!

ദാമ്പത്യ ജീവിതവും പോത്തിറച്ചിയും

ഒരു വിവാഹ ഒരുക്ക സെമിനാറിന്റെ ഇടയിൽ ഒരു പയ്യൻ ക്ലാസ് എടുത്തു കൊണ്ടിരുന്ന അച്ചനോട് ചോദിച്ചു. 'അച്ചാ, ദാമ്പത്യ ജീവിതത്തിൽ ക്ഷമയ്ക്കും സമാധാനത്തിനും ആണോ കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം?' വളരെ സരസനായിരുന്ന അച്ചൻ ഒരിത്തിരി നേരം ആലോചിച്ചിട്ട് മറുപടി പറഞ്ഞു. 'ക്ഷമയ്ക്കും സമാധാനത്തിനും പ്രസക്തിയുണ്ട്. എങ്കിലും ദാമ്പത്യ ജീവിതത്തിൽ പോത്തിറച്ചി വലിയ പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്നു എന്ന് പറയേണ്ടിവരും. എനിക്കറിയാവുന്ന ഒരു മറിയാമ്മ ചേട്ടത്തിയുടെയും ഔസേപ്പ് ചേട്ടന്റെയും കഥ പറയാം.

വിവാഹം കഴിഞ്ഞ ആദ്യ നാളുകളിൽ ചേട്ടൻ എന്തെങ്കിലും കന്നംതിരിവ് കാണിക്കുകയോ ചേട്ടത്തിയെ ചീത്ത പറയുകയോ ചെയ്താൽ വളരെ ശാന്തമായും സമാധാനമായും ചേട്ടത്തി അത് കൈകാര്യം ചെയ്തിരുന്നു. നാളുകൾ കുറച്ച് ആയപ്പോൾ ഔസേപ്പ് ചേട്ടൻ ചേട്ടത്തിയുടെ ഈ നല്ല മനസ്സ് ശരിക്കും മുതലെടുക്കാൻ തുടങ്ങി. തോന്നിയവാസങ്ങൾ കൂടുതലായപ്പോൾ ചേട്ടത്തി കുറച്ചൊന്ന് ഉറച്ച ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു നോക്കി. കാര്യങ്ങൾ വഷളായത് അല്ലാതെ ഔസേപ്പ് ചേട്ടൻ നന്നാവുന്ന ലക്ഷണമൊന്നും കാണിച്ചില്ല.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം, ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞു ചേട്ടനും ചേട്ടത്തിയും കൂടെ തെറ്റി. വഴക്കായി, വക്കാണമായി, എന്തിനേറെ പറയുന്നു, ചേട്ടൻ ചേട്ടത്തിയെ കൈവെച്ചു. തികച്ചും ശാന്തയായിരുന്ന മറിയാമ്മ ചേട്ടത്തിയുടെ മനസ്സ് കലുഷിതമായി. ചേട്ടത്തി, മൂത്തമകൻ അന്തോണിയെ ചന്തയിൽ പറഞ്ഞുവിട്ട്, രണ്ട് കിലോ പോത്തിറച്ചി മേടിപ്പിച്ചു. പോത്തിറച്ചി വന്നതും, ചേട്ടത്തി നല്ല പൂവരശിന്റെ പലകയെടുത്ത് രാകി വച്ചിരുന്ന വെട്ടുകത്തിയുമായി പണി തുടങ്ങി. ഔസേപ്പ് ചേട്ടൻ അടുക്കളയിലേക്ക് വന്നപ്പോൾ, പോത്തിറച്ചി വെട്ടുന്ന ശബ്ദവും വേഗവും കൂടി വന്നു. തികച്ചും നിഷ്കളങ്കമായി ഔസേപ്പ് ചേട്ടൻ ചോദിച്ചു, ഇത് എന്നതാടി ഇത്രയും ശക്തിക്ക് വെട്ടുന്നത്?

അന്നാമ്മ ചേട്ടത്തി ആ ചോദ്യത്തിന് ഒരൊറ്റ മറുപടി മാത്രം പറഞ്ഞു. ഇങ്ങനെ വെട്ടിയാൽ ഒരു പന്നിയുടെ കഴുത്ത് മുറിയുമോന്ന് നോക്കിയതാ!

അന്നുമുതൽ ഔസേപ്പ് ചേട്ടൻ എപ്പോ മൊട എടുത്താലും ചേട്ടത്തി അപ്പൊ തന്നെ മകനെ ചന്തയ്ക്കു വിടും. ശേഷം ശുഭം.'

Arrows & Ribbons

It was early 17th century. Christina, the Queen of Sweden was charting a plan of attack on the neighbouring states who seem to have gone berserk with their new-found weapon, a canon that can spit fire. Her kingdom was split into three regions for administrative purpose. She had appointed three of her most trustworthy people as the Generals of regions, Geith, Juan and Tresa.

All three were now standing in front of the Queen with a large map of the area laid in front of them on the grand old table made from English Oak. The war strategy was finalized together, and Christina gave them one final command. At any cost, do not surrender. The tactical plans were left to the Generals to deploy.

Off they went, to join their respective troops who were kept on high alert ever since the incursions from the enemy were announced. Tresa and Juan had a perfectly synchronized understanding of the attack, but history will not say the same about Geith. He was an unusual character.

As the Generals led their troops to the borders, they passed through multiple small villages, many of them within the confines of forests typical to the region. Tresa and Juan ensured that the villagers were well cared for and kept them informed about the plan. Both knew very well about the importance of having the villagers on their side. Geith just marched on, ignoring the wishes and occasional requests from the villagers he passed by.

Once they were way past the villages, a deep and dense forest stood between them and the border. Geith could not help but notice both Tresa and Juan shooting their arrows to the trees enroute. These arrows had coloured ribbons tied to their tail end. It never occurred to Geith to ask why they were doing so. Halfway into their journey the three had to split ways and agreed to meet up at a common point further ahead. Little did they know that the enemy troops were much more advanced than what they thought!

The three Generals went further ahead in their respective paths. But before they could merge the troops at the crossroads, the enemy struck. Tresa was the first one to face the brunt. The brave young lady she was, did her best to defend the attack along with her soldiers. After a while they had to retreat though. Similar story unfolded for Juan. Two hours later his troops along with their General met Tresa at a common point, the casualty was minimal.

Unfortunately, the story was different for Geith. His men faced an ambush attack at another crossroad deep in the jungle. While they tried their best, the army took a heavy toll. They could not withstand the attack for long and decided to retreat to safety. They looked at their General for the return path. That was when Geith realized that he was totally lost. Without the help of the arrows and ribbons he could not figure out the way they came.

He tried his luck asking a few of the villagers, but with an attitude of rejection they experienced earlier, it was no surprise that they chose not to help Geith and his men. That unfortunately was the last the world ever heard of Geith and his troops.

Juan and Tresa along with their army were guided by arrows and bows as well as the villagers and returned safely to the Queen where they planned subsequent course of action. The legacy of Sweden lived on.

PS: If this story has any resemblance to anything you see in your office, it is purely intentional. The biggest lesson Geith taught us is not to forget your past and the people who helped you become who you are.