The Wooden Throne

Imagine you are a VP in an organization managing operations at one of the Latin American countries. One day, you get a call from the headquarters in Europe to join an urgent meeting with the rest of the VPs. 

Before even you knew it, you are appointed as the CEO of the parent company. The position comes with a unique authority which is absolutely unquestionable. That was not all. You are to lead an enterprise that has its nerve centre in a country for which you are even the Head of the State! 

Now let us talk about the geographical spread of the firm. There are probably only a handful of countries in the world where you do not have your offices and operations established. Needless to say, the revenue generated and assets owned by all these entities are quite formidable. It is worth mentioning the numerous priceless historical artefacts the firm owns by virtue of being a vital part of world history for more than two thousand years. 

You can stop imagining now. Let us talk reality. What I pictured above is just a glimpse of what Cardinal Jorge Mario Bergoglio went through on 13 March 2013 when he was proclaimed Pope, the Head of Catholic Church, as 266th successor of St Peter.

One word to define him: Reformer!

Enough had already been spoken about him. I would love to share just one personal experience that deeply influenced me. Soon after he was elected, in one of the initial public addressing, Pope Francis made a small change which created a significant and lasting impact on people across the world. He discarded the traditional grand papal throne and replaced it with a simple white wooden chair. A message that was loud and clear. Far better than a million words put together to convey the need for simplicity and change. 

Leaders such as these come rarely. Probably once a century. But the legacy they leave lasts forever!

Papa, may your soul rest in eternal peace 🙏🏼

Gas Trouble!

If you ask us as a family, the road trips we had in our vacations till date, are one of the best experiences we cherish other than the holiday itself. I am pretty sure this will remain for all our future trips as well, since nothing can beat the spontaneity and the thrill of driving down and appreciating what the road ahead has in store for us, literally.

Having said that, I have no intention to belittle those who enjoy the comfort of an arranged bus tour and follow an itinerary charted by someone else for you. At the end of the day, it is all about personal choices and what really matter is that you should create memories that last a lifetime.

The most important aspect of having a peaceful road trip is to ensure that you have a good vehicle that provides you the required comfort and takes good care of you during the planned road trip in the vacation. I will probably give more tips later about planning for the vehicle and some of the tricks we apply in our journey. Today I want to touch upon another baffling experience while we were on our road trip in Scotland.

As many of you are aware, unlike in Middle East or India, the fuel / gas stations are primarily self-serviced in Europe and Western world in general. There are places where you can fill fuel and pay at the counter of a shop attached to the station. Then there are others where you first pay for the fuel at the counter and return to your car to fill up. The former was quite common in Scotland, and we went about with no surprises whatsoever.

One of the evenings, we were nearing a town we had planned to stay that night. The fuel in the car was getting closer to minimum level and we thought it would be better to get the car topped up before it is too late. The clock was inching closer to six in the evening. Though the sun was working extra time being summer, the rain gods started to do their bit. We spotted a fuel station with a sign board stating, ‘Next one after 75 kilometres.’ A sign to be respected indeed!

As I pulled the car into the station, I could not help but notice how deserted the station looked. There was a store next to it, but unfortunately it was locked. Luckily, we found out that the fuel pump had a card reader attached to it which we could use to make payment. Thus, we found out a third variant of fuel stations in Europe. The unmanned station. What a way to share the joy of discoverers across the world!

I tried making the payment for GBP 50. The machine asked me twice to tap the card which I found a bit strange. Nevertheless, since we were in dire need for fuel I made the payment, filled the fuel and got a receipt for GBP 50. Shortly we reached our destination, but just before we hit the sack, I was casually looking at our bank account and saw a charge for GBP 100 against the fuel we filled earlier in the evening. It was a shocker to say the least! Since it was quite late in the evening, we decided to call the bank the next day morning and figure out the details of the double charge.

Morning came and before we made the call to the bank, we stopped at another fuel station to buy something. While being there, I shared my experience from the previous day with the staff at the store. That was when the guy told me, certain unmanned fuel stations have this feature where they charge you double the amount of actual fuel consumed. This was to ensure the validity of the card and apparently, they will revert the additional amount in 24 hours. It all sounded a bit too strange for us. Nevertheless, we decided to wait for another day and check the bank account again.

Obviously the first thing we checked the next day morning was our bank account. To our relief and much joy, we saw the additional amount reverted by the bank. This was a brand-new experience altogether in our trips till date.

No wonder it is said that there is no better teacher than travel!

Resurrection in Kitchen!

It was nothing but a usual grocery shopping day. I was at Lulu Hypermarket, a place where people from the state of Kerala, perhaps spent a considerable percentage of their time in life to pick up groceries and other household items.

I was at an area in the store where emotions had no role to play. But that was not the case for me. Especially when I am at the vegetables section and every time I walk past the aisle where they placed cabbages, I could hear the entire world laughing at me. The incident that triggered this emotional roller coaster in my mind happened a few years ago.

It was a summer vacation time. I was alone in Dubai and my family had gone back home to India. The culinary scientist in me decided to prepare a typical Kerala dish made of cabbage and coconut. It was supposed to be one of the simplest recipes that could be achieved by even the least of the chefs. I did exactly that.

The dish was ready soon, and I was absolutely delighted with the master chef in me who could give life to such wonderful creations. Alas! There was no one to testify that. Nevertheless, destiny had other plans. Before I closed the pan in which the cabbage dish was made, I decided to apply the spirit of a true-to-heart experimental personality.

I did not even think twice before I took half a sliced lemon and squeezed the entire content of that pure sourness into the heavenly dish I just finished preparing. Needless to say, it didn’t occur to me to experiment with a smaller quantity. Instead, I applied the lemon all over the dish! It was time to taste the most unique cabbage preparation in the world. My taste buds tingled with flavours that are unknown to mankind. It indeed was unique in all respects. All what it took was less than a fraction of a second for the whole serving to swiftly find its way to the trash can. It was a disaster to say the least.

To be true to my most innocent self, I promptly narrated the whole story to my family. Instead of pats of empathy and hugs of consolation, I was a victim of the most ruthless form of cynicism that I became the epitome of someone who belonged to a space farthest from the kitchen.

All these and more from the deepest trenches of my painful memories from the past came marching back when I saw a cabbage looking at me from a rack of Lulu that day. The wounded, but not dead warrior I am, rose up from the predicted doom by the world around me. I grabbed a beautiful looking cabbage weighing about a kilogram and promptly headed home with a steely determination to prove to the universe what it really meant to be a master chef.

I reached home and in no time one of the best cabbage dishes was ready. The other great chef at home even certified it as perfect. I have lived my dream. My disturbed spirit now experiences an unparalleled bliss.

Moral of the story: Be it home or office, make mistakes, take on all the rubbish that come your way, but ensure that you live another day to prove to the world your true worth!

 

ചിരിയുടെ നോവ്

ഞാൻ വെട്ടി ഒരുക്കിയ കാനനം നിനക്ക് നടവരമ്പുകൾ ആയി, 

കല്ലും മുള്ളും നിറഞ്ഞ പാതകളിൽ നിനക്കായി ഞാൻ മെതിയടികളായി. 

എന്റെ കയ്യിൻ തഴമ്പുകൾ നിന്റെ കൈകളെ മൃദുലമാക്കി, 

ആ കൈകൾ കൊണ്ട് നിന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മൃദുമേനിയിൽ നീ തലോടി. 

നീ മഴ നനഞ്ഞു കുളിരാതിരിക്കാൻ കുടയായി നീ എന്നെ ചൂടി, 

കത്തിയെരിയുന്ന ജീവിതത്തിലെ മീനമാസങ്ങളിൽ തൊണ്ട വരണ്ടപ്പോഴും, 

ഞാൻ ബാക്കി വെച്ച വെള്ളം നിനക്ക് ദാഹശമനി ആയി. 

അങ്ങനെ അങ്ങനെ അങ്ങനെ ഞാൻ കരുതിവച്ച പലതും നിന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ സ്ഥിരനിക്ഷേപങ്ങൾ ആയി. 

എങ്കിലും പഴുത്തിലകൾ വീഴുമ്പോൾ പച്ചിലകൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും, 

ഒരു നാൾ മാഞ്ഞുപോകുമെന്ന് അറിയാതെയുള്ള ചിരി...

ഏട്ടത്തി പ്രാവ്

തൊണ്ണൂറുകളുടെ അവസാനം, കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ 1997 ജനുവരി മാസം. ചങ്ങനാശ്ശേരി എന്ന പുരാതന നഗരത്തിലെ പ്രശസ്തമായ കലാലയങ്ങളിൽ ഒന്നായ SB കോളേജിൽ പ്രീഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുന്ന കാലം. പത്തു വർഷക്കാലത്തെ സ്കൂൾ ജീവിതത്തിനു ശേഷം കലാലയ ജീവിതം എന്ന സവിശേഷമായ ആനന്ദം അനുഭവിച്ചു പോന്നിരുന്ന നാളുകൾ. 

ഈ സമയത്താണ് മലയാള സിനിമയിൽ ഒരു മഹാത്ഭുതം സംഭവിക്കുന്നത്. അനിയത്തിപ്രാവ് എന്ന പേരിൽ ഒരു സിനിമ പുറത്തിറങ്ങി. തരളിതമായ വികാരങ്ങൾ ഏറ്റവും ഭംഗിയായി പ്രേക്ഷക മനസ്സിൽ ഉണർത്തിയ സിനിമയായിരുന്നു അത്. അതോടൊപ്പം ഇന്ന് കേരളം ഭയന്നു വിറക്കുന്ന ലഹരിയുടെ മറ്റൊരു രൂപവും അന്ന് കാണാൻ സാധിച്ചു. ഭയം എന്ന വികാരത്തിന് പകരം പ്രേമം എന്ന വികാരത്തിന് കേരളം അടിമപ്പെട്ടു. അക്കാലത്ത് ജീവിച്ചിരുന്ന ഒട്ടുമിക്ക യുവ മനസ്സുകളെയും ആൺ പെൺ വ്യത്യാസമില്ലാതെ, മാസ്മരികമായ സൗന്ദര്യത്തിലൂടെയും ചടുലമായ നൃത്തച്ചുവടുകൾ കൊണ്ടും വെള്ളിത്തിരയുടെ മാന്ത്രിക ലഹരിക്ക് അടിമപ്പെടുത്തിയ ഒരു യുവ നടൻ ജനിച്ചു. പേര് കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ അഥവാ മലയാളികളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ചാക്കോച്ചൻ. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ ചെറുപ്പക്കാരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ ഇത്രയേറെ പ്രേമത്തിന്റെ വികാരങ്ങൾ മുളപ്പിച്ച ഒരു നടൻ ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഉത്തരം മറ്റൊന്നാവില്ല.

ചങ്ങനാശ്ശേരിയിൽ ഏഡൻസ് എന്ന പേരിൽ എൻറെ അപ്പൻ ഒരു ഐസ്ക്രീം പാർലർ തുടങ്ങിയിട്ട് ഏകദേശം 5 വർഷമായിരുന്നു. അനിയത്തിപ്രാവിന് മുമ്പ് പ്രീഡിഗ്രി കാലഘട്ടത്തിൽ ചാക്കോച്ചൻ പഠിച്ചിരുന്നത് SB കോളേജിൽ തന്നെയായിരുന്നു. അന്ന് കൂടെ പഠിച്ച സുഹൃത്തുക്കളെ കാണാനായി ഒരു ദിവസം ചാക്കോച്ചൻ ഏഡൻസിലെത്തി. അനിയത്തിപ്രാവിന്റെ റിലീസിന് ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആയിരുന്നു അത്. കേരളം ചാക്കോച്ചനെ അറിഞ്ഞ് വരുന്നതേയുള്ളൂ. ചാക്കോച്ചൻ എത്തി, സുഹൃത്തുക്കളുമായി സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി.

അപ്പോഴാണ് കുറച്ചപ്പുറത്ത് മാറി ഒരു ടേബിളിൽ നാലഞ്ച് യുവ സുന്ദരികൾ ഇരിക്കുന്നത് ചാക്കോച്ചൻ കാണുന്നത്. അനിയത്തിപ്രാവിന്റെ ഷൂട്ടിംഗ് സമയത്ത് എടുത്ത ഫോട്ടോസ് അടങ്ങിയ രണ്ടുമൂന്ന് ആൽബങ്ങളുമായി ആ പെൺകുട്ടികളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. അവിടെ ചെന്ന് അവർക്ക് ആൽബം കൊടുത്തുകൊണ്ട് എല്ലാവരെയും മയക്കുന്ന ആ ചിരിയും ചിരിച്ചു അവിടെ നിന്നു. കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു കുട്ടി ആൽബം മറിച്ച് നോക്കി വിടർന്ന് മിഴികളോടുകൂടി ചാക്കോച്ചന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു:

'ഈ ഫോട്ടോയിലെ എല്ലാവരെയും ഞങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലായി. പക്ഷേ താനാരാ?'

ഇന്ന്, അനിയത്തിപ്രാവ് ഇറങ്ങി 28 വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ചാക്കോച്ചൻ ഒരിക്കൽ കൂടി ആ പെൺകുട്ടിയെ കണ്ടുമുട്ടുകയാണെങ്കിൽ എന്തായിരിക്കും ആ കുട്ടിക്ക് പറയാനുണ്ടാവുക!

Professor Drumstick – Mentorship Lessons

It was the second anniversary of my dad’s passing last month. I was speaking to mom, and she recollected an incident related to him and a drumstick plant he nurtured while he was around but never bore any fruits till last month.

Dad used to take care of the plant as if it was his child and watered it daily. He even gave timely manure which promptly let the plant grow tall and branch out beautifully. But for some reason the plant never flowered nor gave any fruits. My mom knew what the issue was and told him not to water daily since drumstick is a drought friendly plant. Dad never stopped and continued with his ritual till his last days.

After his passing, the drumstick plant was finally left to fend for itself. On the second anniversary of my dad, as though the plant wanted to celebrate the freedom, it flowered big time and subsequently all the flowers turned into fruits as well.

As soon as mom finished narrating the story, I couldn’t help but think about many of us who go through a similar situation in life. No, I am not talking about the experience with plants, instead our experience with being a mentee or a mentor.

Many of us who had a mentor in our life most likely would have experienced mentorship in one of the two ways. In the first case, we may be blessed with a mentor who usually has a larger-than-life image in our mind helps us to understand the aspects of what we are being mentored and scale up so that we can handle things ourselves. The latter is when a similar larger-than-life mentor remains that forever though while helping you to understand the nuances of mentorship, rarely allows you to scale up beyond your current capabilities.

The first kind of mentor is the ideal one who believes in you and trusts you to deliver independently after a while even when they are not around. Just the way the drumstick plant would have felt after my dad was gone. While the second kind of mentor accidentally or otherwise, limits the true potential of their mentee, and the mentee ends up with a growth that seems quite commendable, but after a point reaches a stagnation and does not yield any results whatsoever. Just the way the drumstick plant was when it was being watered daily. This is nothing but patronizing and not mentoring.

Now I have a question each for all the mentees and mentors out there. If you are a mentor, ask yourself what kind of mentorship school do you belong to? Do you truly nurture your mentees and allow them to come out in flying colours or are you the kind that stops their growth thinking that they are not ready yet for the world? Believe me, if you are a good mentor, your mentee will be ready to fly out provided you cut the rope that holds them back. Try it out once and you will be surprised to see the results for yourself.

The question to the mentees is trickier. Do you feel yourself being stifled by your mentor and not being allowed enough freedom to do what you would experiment based on your learning? If so, you now have a responsibility to clearly articulate that to your mentor. Most of the mentors will understand. Else find the courage to break-free from the shackles of such patronizing mentorship and push your boundaries with a never-before tried courage so that you will realize sky is not the limit.

While I know it is a thin line that differentiates the two types of mentorships, my earnest wish to all mentors and mentees out there is to listen to your hearts and do what is right!  

സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മുരിങ്ങ

ബാങ്ക് ഉദ്യോഗത്തിൽ നിന്ന് വിരമിച്ച് ഏകദേശം ഒരു ദശാബ്ദ കാലം മറ്റുപല തിരക്കുകളുമായി അപ്പൻ നല്ല ഓട്ടത്തിലായിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കയാണ് സ്വതവേ താല്പര്യമുള്ള കൃഷിയുടെ ലോകത്തേക്ക് കൂടുതൽ കടന്നാലോ എന്നൊരു ചിന്ത ഉണ്ടായത്. അതിന് ബലം കിട്ടാനായി ഒരു ചെറിയ വസ്തു വീടിനടുത്ത് തന്നെ മേടിച്ചു. അവിടെ നിലമൊരുക്കി പലതരത്തിലുള്ള പച്ചക്കറികളും പഴവർഗങ്ങളും നട്ടുപിടിപ്പിച്ചു. ആ കൂട്ടത്തിൽ ആ വസ്തുവിന്റെ ഒത്ത നടുക്കായി ഒരു മുരിങ്ങ ചെടിയും നട്ടിരുന്നു.

ദിവസവും എല്ലാ ചെടികളെയും സ്വന്തം മക്കളെ എന്നപോലെ അപ്പൻ നോക്കി. വളമിടലും വെള്ളം ഒഴിക്കലും എല്ലാം തകൃതിയായി നടന്നു. ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായി ചെടികളൊക്കെ തന്നെ പൂക്കളും കായ്കളും നൽകി അപ്പൻറെ ഉദ്യമത്തെ അനുഗ്രഹിച്ചു.

എല്ലാ ചെടികളും നന്നായി വന്നപ്പോഴും മുരിങ്ങ മാത്രം പൂവിട്ടില്ല, കായും തന്നില്ല. അപ്പൻ വളമിടലും വെള്ളം ഒഴിക്കലും തുടർന്ന് പോന്നു. സ്ഥിരമായി മുരിങ്ങയ്ക്ക് വെള്ളമൊഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന അപ്പനോട് അമ്മ പറഞ്ഞു 'ഡാഡി, മുരിങ്ങയ്ക്ക് ഇത്രയും വെള്ളം ആവശ്യമില്ല അതിനെ കുറച്ച് കാലം വെറുതെ വിട്. അപ്പൊ പൂക്കുകയും ചെയ്യും, കായും ഉണ്ടാവും'.

സ്വാഭാവികമായും അപ്പൻ അത് കേട്ടില്ല. മുരിങ്ങ തുടർന്നും വെള്ളം കുടിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. അങ്ങനെ ഏകദേശം മൂന്ന് നാല് വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. മുരിങ്ങ ഒരു മാറ്റവും ഇല്ലാതെ നിന്നു.

ഇതിനിടയ്ക്ക് സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ഒരു അത്യാവശ്യ വേക്കൻസി വന്നപ്പോൾ ദൈവം തമ്പുരാൻ ആളയച്ച് അപ്പനെ അങ്ങ് വിളിച്ചുകൊണ്ട് പോയി. പിന്നെ രണ്ടു കൊല്ലക്കാലം മുരിങ്ങ ശരിക്കും പട്ടിണിയിലായിരുന്നു.

അപ്പൻ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ചെന്നതിന്റെ രണ്ടാം വാർഷികം ആഘോഷിക്കാൻ എന്നവണ്ണം ഈ വർഷം കഴിഞ്ഞ മാസം മുരിങ്ങ തകർത്തു പൂത്തു. ഒന്നാന്തരമായി പൂക്കളെല്ലാം കായ് ആവുകയും ചെയ്തു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഈ മാസം എൻറെ മറ്റൊരു പിറന്നാൾ വന്നു ചേർന്നു. എല്ലാ കൊല്ലവും പിറന്നാളിന്റെ അന്ന് വെളുപ്പിനെ കോഴി കൂവുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ അപ്പൻറെ ഒരു ഫോൺകോൾ വരുമായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു വർഷമായി പിറന്നാളിന്റെ അന്ന് ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നതും എന്നാൽ കിട്ടില്ല എന്ന് അറിയാമായിരുന്നതും മറ്റൊന്നായിരുന്നില്ല.

അപ്പോഴാണ് നാട്ടിൽ നിന്ന് ഒരു കസിൻ ചേച്ചി ദുബായിലുള്ള മകളുടെ അടുക്കൽ എത്തിയ കാര്യം അറിഞ്ഞത്. എൻറെ പിറന്നാളിന്റെ അന്ന് കാണാമെന്ന് അവർ പറയുകയും ചെയ്തു. അന്നത്തെ ഓഫീസ് തിരക്കുകൾ എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് വൈകുന്നേരം ഞങ്ങളെല്ലാവരും ഒന്നിച്ചുകൂടി. അവർ കൊണ്ടുവന്ന ഒരു പിറന്നാൾ കേക്ക് മുറിച്ച് മധുരം പങ്കിട്ട് കുറേക്കാലം കൂടി എല്ലാവരെയും കണ്ടതിന്റെ സന്തോഷവും ഒക്കെ ആയി വളരെ ഭംഗിയുള്ള ഒരു പിറന്നാൾ ആഘോഷം നടന്നു. എല്ലാം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചേച്ചി എൻറെ കയ്യിൽ ഒരു കവർ തന്നിട്ട് പറഞ്ഞു, 'ഇത് നിൻറെ മമ്മി തന്നു വിട്ടതാണ്. എന്താണെന്ന് തുറന്നു നോക്ക്.'

എന്റെ നാല്പത്തിനാലു വർഷത്തെ പിറന്നാൾ സമ്മാനങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഏറ്റവും വിലമതിക്കാനാവാത്ത ഒരു സമ്മാനമായിരുന്നു ആ കവറിൽ. വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് അപ്പൻ വച്ചുപിടിപ്പിച്ച മുരിങ്ങ ചെടിയിൽ ഉണ്ടായ അഞ്ചാറു കായ്ക്കൾ. അപ്പൻ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ചെന്ന് രണ്ട് വർഷത്തിനുശേഷം അവിടുന്ന് അയച്ചുതന്നത് പോലെ.

ഞാനാ കവർ അടച്ചുവച്ചതും അപ്പൻറെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു.

പെട്ടെന്ന് അവിടെ ഒരു അശരീരി മുഴങ്ങിയത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി, 'ഇപ്പോഴെങ്കിലും മനസ്സിലായോ ഞാൻ വെള്ളമൊഴിച്ചതിന്റെ ഗുണം?'

അപ്പൻ സ്വർഗ്ഗത്തിലും അപ്പൻ തന്നെ. ഒരു മാറ്റവും ഇല്ല!